Specyfikacja ta omawia jedynie ścierniwa, które są najczęściej stosowane w procesach oczyszczania powierzchni przeznaczonych do malowania wykorzystywanych do usuwania rdzy, złuszczeń, starych farb oraz podkładów warsztatowych z powierzchni stalowych metoda czyszczenia strumieniowo-ściernego w celu uzyskania dobrej przyczepności.
Chropowatość powierzchni – Ścierniwo powinno pozwolić uzyskać chropowatość powierzchni Rz o wartości pomiędzy 40 a 100 µm.
Ścierniwo – może nim być dowolny materiał spełniający wymagania określone w niniejszej specyfikacji. Powinien on zawierać czyste, twarde cząsteczki nie zanieczyszczone substancjami toksycznymi, organicznymi, solami, kurzem, olejami ani smarami. Dostawcy ścierniw powinni dostarczać świadectwo materiałowe, które
będzie potwierdzało, że dostarczany materiał odpowiada stawianym wymaganiom.
pH – Próbka ścierniwa o wadze 100 g zostaje skruszona przy pomocy szlifierki. Ok. 50 g skruszonej próbki jest dodawane do 200 ml dejonizowanej wody. Wartość pH takiej zawiesiny zostaje oznaczona przy pomocy miernika elektronicznego (pehametr) z dokładnością do 0,01 jednostki pH. Zawiesina przygotowana w ten sposób powinna mieć wartość pH powyżej 6,20.
Sole rozpuszczalne w wodzie – Ścierniwo zostaje zmieszane z woda o maksymalnej przewodności 1 µs/cm w proporcji 1: 2, np. 50 cm3 ścierniwa na 100 cm3 wody. Mieszanina ta jest wstrząsana przez 5 minut i odstawiona na ok. 1 godzinne, po czym ponownie wstrząsana przez 5 minut. Cześć wody odparuje, natomiast pozostała cześć poddaje się badaniom, to znaczy pomiarowi temperatury i przewodności. Jeżeli miernik przewodności nie posiada regulacji temperatury przewodność należy przeliczyć dla warunków 20oC; najkorzystniej jest dokonywać pomiarów od razu w takiej temperaturze. Jeżeli przewodność przekracza 300 µs/cm ścierniwo nie spełnia wymagań. W przypadku, gdy ścierniwo jest przeznaczone do użytku w metodzie czyszczenia strumieniowo-ściernego na mokro, pod wysokim ciśnieniem, wówczas ogólna ilość substancji rozpuszczalnych w wodzie nie powinna przekraczać 0,5 % wagowo.
Twardość – Badanie materiału ściernego przeprowadza się pod mikroskopem (o powiększeniu 10 razy);
jeżeli zaobserwujemy ziarnistość o różnym kolorze i różnym rodzaju, wybieramy po kilka ziaren każdego rodzaju. Ziarna każdego rodzaju umieszczamy pomiędzy dwoma płytkami szklanymi mikroskopu. Płytki poddajemy
działaniu ciśnienia przesuwając powoli jedna płytkę po drugiej i powtarzamy ten ruch przez 10 sekund. Badamy powierzchnie płytki szklanej i jeżeli zauważymy zadrapania, uznajemy, że materiał posiada twardość
minimalna = 6 wg skali Moha. Jeżeli ziarna nie zarysują płytki szklanej w dostatecznym stopniu, cala partia materiału zostaje odrzucona.
Uziarnienie – Poszczególne ziarna ścierniwa powinny mieć kształt kanciastych bryłek
Zawartość olejów i smarów – Ścierniwo nie może zawierać olejów ani smarów. Test polega na wytrącaniu chlorkiem metylenu olejów z 10 cm3 ścierniwa. Test trwa 5 minut. Na czystą, szklaną płytkę umieszcza się 5 kropli rozpuszczalnika. Po całkowitym odparowaniu rozpuszczalnika płytka szklana jest poddawana działaniu promieni ultrafioletowych w całkowitej ciemności. Jeżeli w wyniku testu powstanie niebieski odblask fluorescencyjny ścierniwo zostaje odrzucone.
Zawartość wilgoci – Ok. 200 g ścierniwa zostaje zważone z dokładnością do 0,1 g na wadze talerzowej
i suszone przez 3 godziny w temperaturze 105-110oC; jeżeli trzeba, można powtórzyć proces suszenia po dokonaniu ważenia, jeżeli stwierdzono, że zmiana wagi nie przekracza 0,1 %.
Zawartość wilgoci w materiałach dostarczanych w workach lub luzem nie może przekraczać 0,5 % wagowo.